Elżbieta Depta

Miś albo historie rodzinne

Jesteś moim synem. Ale nie tym, którego sobie wymarzyłem. Jesteś tym, który przyszedł na świat.

Stanisław Lem „Szpital Przemienienia”

Miś jest postacią i rekwizytem równocześnie.

Miś pachnie łzami, które o niego wytarto, brudem i starą szafą. Miś nie był prany od wielu lat. Miś siedział w kącie i nikt o nim nie pamiętał. Chodziły po nim pająki, osiadał na nim kurz. Miś nasiąkał brudem i nasiąkał ciszą. Cierpliwie czekał, bo miś nie pamięta złego, miś zawsze wybacza.

Misie są różne, małe i duże, wyobrażone i niewyobrażone, sprzedane, wyrzucone, pachnące naftaliną i pachnące nowością, ukochane i te zapomniane, ale zawsze lojalne.

Miś wszystko pamięta, o każdej zgubie, o każdej stracie.

Miś mówi cicho. Czasem szeleści. Miś jest mały, nie słychać go dobrze.
Miś musi krzyczeć, inaczej nie słychać misia. 

Miś ma też watowane serduszko, na które składa przysięgę. 

Miś misiowi misiem.

Miś to miś.

Na zasłoniętą kurtynę świeci reflektor. Biją werble. Pojawia się Miś Smutek, wysłużony, powycierany ale bardzo żwawy.

P L A C  Z A B A W

Plac zabaw, oświetlony ciepłym światłem popołudnia. Z czasem popołudnie zamienia się w wieczór a światło z pomarańczowego staje się czerwone. 

Piaskownica jest kwadratowa, a w jej środku znajduje się usypany małymi rączkami zamek z piasku. Zamek ma kształt niemalże idealnego stożka o gładkich ścianach. Patrzących na zamek nachodzi silna ochota, aby go jak najprędzej zrównać ziemią.

Dziewczynki bawią się w piaskownicy.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Ziemia?

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

To jest dół. Wlałam tutaj wodę.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Nie przejdziesz przez ten płot. 

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Przejdę.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Idź, przejdź przez bramkę. Nie przejdziesz.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Umiem.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Nie umiesz. Idź tam się bawić. Będę patrzeć, jak się bawisz.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

O, tutaj jest mrówka.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Zasypmy ją piaskiem.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Nie.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ona gryzie.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Nie ugryzie cię.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Teraz jest pod piaskiem, przygnieciona. 

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Ona umarła.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Po co ją zasypałaś? Teraz nie żyje.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Mogłaś ją wyciągnąć, o tam, wtedy wzięłabym ją do wiadereczka i by sobie poszła.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Teraz już jest pod piaskiem i nie żyje.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Chodźmy się bawić na huśtawki.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Kto ostatni na huśtawce ten ma syfa!

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Poczekajcie na mnie!

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Ty masz syfa. 

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Kto się jej dotknie ma syfa.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Syf!

Dziewczynka z Misiem zostaje sama w piaskownicy i wpatruje się w martwą mrówkę. Zaraz jednak wstaje i biegnie się huśtać.

H U Ś T A W K I

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Ale to słowo na ś jest najstraszniejsze.

DZIEWCZYNKI RAZEM

ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Ś.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ale nie moje Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

To nie ja mam Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Ś. Mamy.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Albo Ś. Taty.

Ś. Mamy        Ś. Taty

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Albo, że tata boi się swojego Ś.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Mama też się boi, ale o tym nie mówi.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

I że piją, i przez to wydarzy się Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Albo, że zrobią Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Sobie nawzajem.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Zadadzą sobie Ś.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Tak się pokłócą, że rzucą się na siebie nawzajem, i wyniknie z tego Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Albo ktoś z nich weźmie nóż, i sam sobie zrobi Ś.

DZIEWCZYNKI RAZEM

Będzie Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Do mnie przyjdzie alien, i zrobi mi Ś.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Albo pantera.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Tata boi się, że jest chory i to skończy Ś.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Dlatego pije.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Pije, bo się wstydzi.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

A wstydzi się, że będzie Ś.

DZIEWCZYNKI RAZEM

Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś. Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Mama jest zmęczona, i chyba czasem myśli o Ś.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Chciałaby Ś, bo gdy nadejdzie Ś…

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Będzie mniej zmęczona.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ale tak naprawdę, bardzo boi się Ś. I nie chce Ś.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Ona chce Ż. Ż. Ż. Ż. Ż.

DZIEWCZYNKI RAZEM

Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż. Ż.

Ż.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Haha. Nikt u nas nigdy nie mówi o Ż. Na przykład ciesz się Ż…. Albo będzie Ż. i  zobaczymy. Albo ż. Ż. Ż.. jest nowelą.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Mama chce Ż.

DZIEWCZYNKI RAZEM

Bardzo chce Ż.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Ja też chcę Ż. Ale boję się Ś…

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Że zaraz nastąpi, że zaraz przyjdzie, że stoi tuż za rogiem.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

I mam kolejne słowo, które jest, ale którego nie używam. To słowo na S. S. S. S. S. s.s.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

 s. jest cały czas ze mną. A cały czas to znaczy cały czas.

DZIEWCZYNKI RAZEM

CAŁY CZAS.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Jak idę spać.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Jak mówię zdrowaśki dziewięć razy i nie mniej i nie więcej. Bo trzy razy trzy. (modli się na pokaz)

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Jak się budzę rano, i myślę, co to będzie. Jak słucham na schodach, co się stanie. Jak idę do szafki, i sprawdzam, czy jest flaszka.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

A mój tata, kiedy chce Wu, to idzie do piwnicy i udaje, że pali w piecu. A tak naprawdę to pije Wu.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

A mój tata nigdzie nie idzie. Po prostu podchodzi do szafki, albo do buta i wyciąga Wu.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Aaaaa twój chowa Wu w bucie?

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Tak.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Mój chowa za piecem. I on myśli, że my nie wiemy, gdzie ta Wu jest schowana. Że jest schowana w bucie albo w szafce.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Wczoraj mówi: „mówicie, że piję? Ja nie piję. No gdzie jest ta flaszka?”

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Mój mówi, ja nie piję, ja palę w piecu.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

I po Wu ani śladu?

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Ani śladu.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ale jest butelka.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

No jest, jest w śmietniku.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ale to zawsze może być stara butelka.

DZIEWCZYNKA ZE ZGUBIONYM MISIEM

Nie jego butelka.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Podrzucona.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Więc on idzie do pieca. Żeby palić w piecu. A nie żeby pić Wu.

Wu tam nie ma.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Bardzo was lubię, bo możemy sobie pogadać o S.

DZIEWCZYNKI

Bardzo cię lubimy, bo możemy pogadać o Wu.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

I o tym co robią nasi tatkowie, kiedy udają, że robią coś zupełnie innego, a tak naprawdę to…

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Oni nic nie robią.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Albo robią coś, żeby wreszcie przestać bać się.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Bać się Ś oczywiście.

Dziewczyna z Misiem zostaje sama na huśtawce.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM (śpiewa)

Śmierć przez nieważność,

Śmierć przez zapomnienie,

Strach przed śmiercią,

Przed unicestwieniem

P R O C E S

Nie wiem, skąd się tam znalazłem, kiedy otworzyłem oczy, już tam byłem. Siedziałem na krześle. On wyłonił się z ciemności. Był zupełnie mały i dokładnie taki jak dawniej. Nie byłem przestraszony, oczekiwałem czyjegoś przyjścia, chociaż nie spodziewałem się, że to będzie właśnie on. Stanął w kącie i patrzył na mnie z oddali, jakby czekał na moje przyzwolenie.
Moją uwagę przykuły oczy. Dwie małe plastikowe kuleczki, starte od ciągania go po podłodze. Patrzył na mnie chwilę. Na mój przyzwalający gest, zaczął iść w moją stronę. Mała łapka za małą łapką. Chwilę czasu zajęło mu, zanim był obok mojej stopy i zaczął gramolić się na moje kolana. Wziąłem go na ręce. Ważył tyle co kiedyś, czyli prawie nic. Pachniał strychem i starą szafą. Z niezaszytej dziury pod pachą wystawały mu kłębki materiału, którym był wypełniony. Płaski pyszczek bez nosa był brudny i szary.
– Witaj – powiedział. Dźwięk jego głosu przenosił mnie w znajome miejsce, gdzie nie myślałem o tym, co będzie pojutrze.

– Misiu. Smutku. Jesteś.

– Jestem. Przyszedłem po ciebie. Wszyscy na ciebie czekają.

Nagle zdałem sobie sprawę, że nie jesteśmy sami. Z kątów zaczęło wychodzić więcej misiów. Niektóre były mi znajome, należały do innych dzieci, które kiedyś znałem, ale dzisiaj już nie pamiętam ich imion. Były też takie, których nie znałem, być może nigdy ich nie widziałem. Jedne w idealnym stanie, inne nadszarpnięte zębem czasu, pełne ran zadanych z nadmiaru miłości. Były takie, z których niewiele zostało. Pokraczne główki trzymające się na strzępach futerka. Głowy całe czarne od całusów i zaschniętej śliny. Wydrapane oczy, które zgubiły się dawno temu. Pożarte przez pieski. Było też wielu inwalidów pozbawionych kończyn, jeden z weteranów miłości nie miał ucha – może odpadło pod naporem szeptów, przyjęło zbyt wiele marzeń i niespełnionych nadziei. Powoli misie gramoliły się z otaczającej mnie ciemności. Szeptały przy tym, śmiały się, coś sobie opowiadały, były wyraźnie podekscytowane.

Na samym końcu pojawił się on. Najstarszy z misiów. Właściwie tego, że jeszcze jest misiem można było się domyślić jedynie po jego kształcie: misiowym brzuszku, głowie pozbawionej oczu i  uszu, dziurze, która kiedyś była jego pyszczkiem. Czyja ręka stworzyła tego najdzielniejszego z dzielnych pocieszyciela – nie wiadomo. Stał wśród nich, otaczany zasłużonym szacunkiem.

Misie zaczęły zajmować miejsca. Z ciemności wyłoniło się podium, na które zaprowadzono najstarszego. Ktoś do łapki włożył mu młotek. Zrozumiałem. Najstarszy jest sędzią a ja mam uczestniczyć w procesie. Czyj miał to być proces? Dlaczego ja?

– Poproszę o ciszę – zakrzyknął najstarszy Sedziamiś i uderzył młoteczkiem.

– Zebraliśmy się tutaj na sąd. Czy jest oskarżyciel? Czy jest obrońca? Czy jest nasz najważniejszy świadek?

Z tłumu misiów zaczęły wyłaniać się pojedyncze postaci. Jedną z nich był miś o wyjątkowo srogim wyglądzie. Tam, gdzie powinny znajdować się jego oczy, ziały dwa puste oczodoły. Z jednej z dziur wystawała nitka. Pyszczek misia był całkiem nieźle zachowany, wykrzywiał się jednak w grymasie szyderczego uśmieszku.

– Oskarżyciel obecny – powiedział Miś Oskarżyciel głosem chrapliwym, jak gdyby w swym misiowym życiu wypalił niejedną paczkę papierosów.

Z tłumu wyłonił się drugi miś. Był znacznie większy od oskarżyciela, dużo mniej zużyty i znacznie bardziej puchaty. Głos miał bardzo niski, wymamrotał powoli:

– Obrońca obecny – usiadł spokojnie.

– Jeszcze ja – zaskrzypiał mój Miś z dzieciństwa – świadek tych wszystkich wydarzeń.

– Zatem czas wprowadzić oskarżonych!– zaskrzeczał Sędziamiś.

To interesowało mnie najbardziej w tej przedziwnej sytuacji. Chciałem dowiedzieć się, nad kim sąd będziemy oglądać. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu do pokoju wprowadzono dwójkę małych dzieci. Wyglądały bardzo smutno i dziwnie znajomo.

Dziewczynka miała ciemne włosy, smutne piwne przenikliwe oczy i ubrana była w kostiumik, który przypominał strój góralski. Sprawiał wrażenie, że jakaś wytworna mama przebrała ją w ten sposób na jakiś bal przebierańców. Chłopczyk był bardzo chudy, a minę miał zaciętą. Był ubrany w kostium stracha na wróble. Na jego twarzy malował się upór, zdecydowany brak chęci przyznania się do jakiejkolwiek winy.
– Zaczynamy proces! – Sędziamiś uderzył swoim młoteczkiem.
– Zebraliśmy się tutaj, aby osądzić tą dwójkę oskarżonych, Chłopca ze Zgubionym Misiem i tą Dziewczynkę bez Misia. Ciąży na nich wina nie zajmowania się tą oto tutaj przybyłą Dziewczynką z Misiem.
To powiedziawszy Sędziamiś wskazał na mnie. Bardzo się zdziwiłem, ponieważ zawsze wydawało mi się, że jestem jednak chłopcem. Tak mi się wydawało, ale najwyraźniej w tym śnie, albo w tej zwidzie tak nie było.
Spojrzałem jeszcze raz na dwójkę oskarżonych. Teraz zobaczyłem wyraźnie to, co w pierwszej chwili było niewidoczne. Dziewczynka o ciemnych oczach łudząco przypominała moją mamę, taką, jaką zapamiętałem ze zdjęć z dzieciństwa. Kostium góralski dostała od rodziców podczas wycieczki do Zakopanego. Pozowała w nim do zdjęcia z białym misiem, z którym można było zrobić sobie zdjęcie na Krupówkach. Chłopiec przebrany za stracha na wróble, był moim ojcem. Pamiętałem z rodzinnych opowieści, jak opowiadał o swojej roli w teatrzyku szkolnym. Musiał być wtedy w jednej z pierwszych klas szkoły podstawowej.
Oboje wyglądali bardzo niepewnie. Patrzyli też na mnie, ale zdawali się mnie nie poznawać. Ciężko, żeby przewidzieli jako dzieci, że kiedyś będą razem i spłodzą mnie jako potomka. Rozpoznanie mnie mógł utrudniać fakt, że przecież tutaj występowałem nie jako mężczyzna a jako mała dziewczynka! Poczułem współczucie do tej pary dzieciaczków. Chciałem, aby misie dały im spokój. Miałem nawet krzyknąć, żeby misie ich zostawiły, ale wtedy Miś Oskarżyciel zabrał głos:
– Oto para rodziców tej dziewczynki. Zostaną osądzeni. Oskarżeni są przez tą oto Dziewczynkę z Misiem o nie odbieranie z przedszkola na czas, wystawianie na tęsknotę nieustającą, męczącą, bolesną. Zapominanie o urodzinach, nie słuchanie próśb, nie słuchanie opowieści, pozostawianie samej sobie wobec świata złego i okrutnego. Tej urazy, tych żalów, po dziś dzień dziewczynka ta zapomnieć nie może. Ale nade wszystko nie zapomni, że ci tutaj obecni jej rodzice zajęci zajętościami swoimi, nigdy jej nie przytulali!
Szmer wielkiej trwogi i dezaprobaty poniósł się wśród misiów. Akt oskarżenia przypomniał wszystkie dawne urazy, które żywiłem wobec rodziców. Przed chwilą chciałem jeszcze stawać w ich obronie, ale teraz poczułem, jak ziarenka żalu kiełkują we mnie i rozrastają się do rozmiarów ogromnej rośliny o trujących liściach. Wszystko, co powiedział oskarżyciel, było prawdą. Łzy napłynęły mi do oczu. Teraz miałem ochotę wykrzyczeć swój gniew. Zakrzyknąć: „To wszystko prawda! Najwyższy wymiar kary!”. Tego jednak również nie uczyniłem, bo sędzia powołał świadka.
– Powołuję na świadka Misia Smutka – powiedział Sędziamiś, a z szeregu misiów wyłonił się ten, który po mnie pierwszy przyszedł – mój miś z dzieciństwa, nazywany przeze mnie Smutkiem. Patrzyłem, jak przedziera się przez tłum misiów, dziarsko i pewnie. Nazywałem go Smutkiem, bo przez lata przytulania zmarniał bardzo, wyglądał smutno i żałośnie. Innym powodem było pewnie projektowanie na niego moich własnych smutków, do których miałem liczne powody. Kiedy chciałem dodać sobie i jemu odwagi, wieszałem mu na szyi magiczny amulet, który czynił z nas bohaterów. Wtedy nic nie było nam straszne i nie baliśmy się niczego.

– Czy na swoje watowane serduszko przysięgasz mówić prawdę, prawdę i tylko prawdę, lub niech pochłoną cię wieczne pustki? – zapytał Misia Smutka Sędziamiś.
– Przysięgam na me watowane serduszko.
– A więc miś misiowi misiem. Mówże misiu, co twoje uszka słyszały, a co twoje oczka widziały?
– Jestem misiem tej dziewczynki, już 33 lata. Nazwała mnie Smutkiem, ale sama była zawsze smutna i samotna. Nie zaznała wiele radości, nie zaznała wiele szczęścia. Przytulała mnie często.
– Jak często?
– Rano po obudzeniu, i przed pójściem spać. Od całusów sczerniało mi uszko, od przytulania odpadł pyszczek.
– Brak, brak, brak! – zakrzyknęły misie.
– Przytulanie misia pokazuje braki w przytulaniu mamusi i tatusia! – krzyczał oskarżyciel.
– Cisza! – przerwał Sędziamiś. – Niech skończy mówić.
– Dziewczynka przytulała mnie, przytulała. Ocierała o mnie łezki. Ile łezek we mnie wsiąkło! Aż spleśniałem od środka. Od trzymania za rączkę odpada mi ramię – Miś Smutek zaprezentował wyłażący spod jego paszki puch, stary i sczerniały.
– Brak!Brak! – krzyczały nie mogąc opanować emocji misie.
– Cisza!! – zakrzyknął raz jeszcze Sędziamiś.
– Gdzie są misie tych dzieci?
– Tu jestem! – powiedział niski głos. Należał on do dużego, puchatego misia. Był prawie nowy i mięciutki.
– Kim jesteś misiu? – zapytał Sędziamiś.
– Jestem Wymyślonym Misiem tego chłopca – powiedział miś.
– Wymyślony miś, wymyślony! – szeptały misie.
– Jak to „wymyślonym”? – zapytał Sędziamiś.
– Chłopiec nie miał misia… Więc mnie wymyślił – powiedział spokojnie Wymyślony Miś.

– Nie miał, nie miał misia! – szalały misie zdjęte zdziwieniem pomieszanym z trwogą.

– Brak misia oznacza wielki brak! – wtrącił Miś Obrońca.

– Co z misiem oskarżonej dziewczynki? – zapytał Sędziamiś. Zaległa cisza. Wszyscy wypatrywali przyjścia kolejnego misia, ono jednak nie następowało. Tylko dziewczynka chlipała cicho.

– Gdzie jest twój miś dziewczynko? – zapytał Sędziamiś.

– Bo ja… – wychlipała – Bo ja nie miałam nigdy misia!

– Nie miała misia, nie miała misia…! – Wrzawa wśród misiów była większa niż dotychczas. Wydawać by się mogło, że misie po raz pierwszy zetknęły się z nieistnieniem.

– Nie miałaś misia dziewczynko? Nawet wymyślonego? – w głosie Sędziegomisia można było usłyszeć współczucie pomieszane z niedowierzaniem.

– Nie miałam, proszę misia, nie miałam… – dziewczynka zanosiła się łzami. Teraz ja miałem ochotę ją przytulić, albo podać jej Misia Smutka do potrzymania.

– Niech przybędzie Nieistniejący Miś! – zarządził Sędziamiś.

Z mroku wyłoniła się kolejna postać. Była malutka, był to taki miś jakiego można kupić w kiosku. Bardziej jak breloczek do kluczy. Podreptał powoli w stronę oskarżonej dziewczynki.

ALTERNATYWA

Z przerażeniem obserwowałem, jak do góry podniosła się jedna łapka, a za nią kolejna, a potem następna… Próbowałem liczyć ilość podniesionych do góry łapek, ale szybko spostrzegłem, że na pewno mają już większość. Zdałem sobie sprawę, że w górę podniesione zostały wszystkie łapki oprócz Wymyślonego Misia i Nieistniejącego Misia i Zgubionego Misia, które teraz tuliły się do swoich właścicieli.

Na twarzach rodziców malował się strach i przerażenie.

– Zatem ogłaszam, że te oto dzieci są winne! – wykrzyknął Sędziamiś i uderzył młoteczkiem.

Na pyszczkach misiów pojawiły się złowrogie uśmieszki. Słychać było tylko szmery ocierania się futerka o futerko.

Przerażeni, tulący misie rodzice zaczęli powoli znikać. Nie wiedziałem, czy to oni na moich oczach przestają istnieć, czy ciemność ogarnia nas wszystkich także mnie.

Przytuliłem się z całej siły do mojego misia.

Nagle zorientowałem się, że dookoła mnie jest cicho i przebywam w absolutnej ciemności. Na moich kolanach nie było Misia Smutka. Wszystkie misie zniknęły.

Zegar wybił czwartą rano.

Wciąż tkwiłem w tym samym krześle, na które się osunąłem zanim podali mi tabletki.

DZIEWCZYNKI JAKO DOROSŁE KOBIETY NA HUŚTAWKACH

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Tata czasem chodził ze mną na spacer. Szliśmy, szliśmy, aż dochodziliśmy do baru, gdzie tata pił piwo. A potem wracaliśmy autobusem.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Mój tata kazał zawsze być cicho.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Bałaś się taty?

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Oczywiście, że tak.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Dlaczego?

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Bo tata był straszny i strasznie krzyczał.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Taty nigdy nie było. Tata się dorabiał.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Czego się dorabiał?

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Tata robił pieniądze. Tata ciężko pracował.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Kiedy wchodziło się do domu koło gabinetu taty, trzeba było być cicho. Kiedy przychodziły koleżanki, musiały być cicho.

DZIEWCZYNKI

Musiałyśmy być cicho.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Pamiętam, że musiałyśmy być cicho.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Zawsze robiłam to, co tata kazał.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Tata zabraniał mi mlaskać. Kiedy mlaskałam strasznie krzyczał. Nie podobało mu się, jak trzymam widelec. Krzyczał, że jak nie przestanę mlaskać i źle trzymać widelec to nie będzie już nigdy z nami jadł.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Moi rodzice się przytulali.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Mnie nigdy nie przytulali.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Widziałam, jak się przytulają.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Ale mnie nigdy nie przytulali.

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Mój tata nigdy na mnie nie krzyczał. Bo zawsze robiłam to, co on chciał.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Zawsze słuchałam mamy i taty.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Mój tata mnie nigdy nie przytulał. Mój tata sam nie miał rodziców.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Moi rodzice często się kłócili. Czasami mnie w to wplątywali. Mówili: idź do mamy i jej to powiedz. Idź do taty i jemu to przekaż.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Mój tata nienawidzi mojej mamy.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Moja mama nienawidzi mojego taty.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Kiedyś znalazłyśmy film o muszkieterach w szafce twojego taty (Dziewczynki chichoczą).

DZIEWCZYNKA ZE ŚPIĄCYM MISIEM

Mój Misio leży w domu, w którym mieszka tata. Leży w moim pokoju z dzieciństwa i pilnuje taty. Ale chyba więcej śpi niż pilnuje. Jest już bardzo stary. Ma 34 lata. To bardzo dużo jak na misia.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM BEZ GŁOWY

Kiedy mojemu misiowi odpadała głowa, brałam igłę i nitkę i mu ją przyszywałam. Brałam i przyszywałam. Ale pewnego dnia się zgubiła. I mój misio nie ma już głowy.

DZIEWCZYNKA BEZ MISIA

Miałam misia. Bardzo go kochałam, byliśmy nierozłączni. Ale pewnego dnia przyszła mama i powiedziała, że nadszedł czas oddać zabawki biednym dzieciom, które ich nie mają. I że mam oddać misia do Caritasu. Więc go oddałam. Papa misiu.

DZIEWCZYNKA Z MISIEM

Mój miś nie ma oka i nazywa się Smutek.

P O S T  S C R I P T U M: