Monia Bąkowska

KOSMOGONIA

albo: sześć pięter egobudowli

DIALOG PRÓŻNI Z WIECZNOŚCIĄ

wieczność

bezruch

wieczność

w wiecznej

wieczność

trudno powiedzieć, czy trwały w gotowości na ten moment

wieczność

ile ten moment trwał

próżnia

w każdym razie kiedy cisza zrozumiała

wieczność

swój bezruch

głos 1

natychmiast zamienili się miejscami i powstał

próżnia

krótki, niewyraźny

wieczność

dźwięk odbił się echem w całej próżni

próżnia

roznosząc się tym silniej

próżnia

możliwe

próżnia

próżni

wieczność

i wtedy właśnie wieczność uzyskała samoświadomość i zawstydziła się swojej ciszy i bezruchu

głos 1

rozwarstwiły się więc wieczność od próżni, nadając sobie nowe wartości

próżnia

próżnia – jego nadmiar

głos 1

ujmując to inaczej

próżnia

i biel

głos 1

i

próżnia

wibrację

próżnia

i aktywność

głos 1

trwali tak w tym rozwarstwieniu, i trwaniu temu nie byłoby może końca. Gdyby nie to, że pojawił się już początek. Samoświadomość wieczności…

głos 2

zaraz oszaleję

głos 1

… dała jej impuls do przeprowadzenia badania. Przypominało to bardzo powolne marszczenie gigantycznej tkaniny

wieczność

postępowało niespiesznie…

głos 2

lecz z pewnością było niebezpieczne. Czy ktoś może to powstrzymać? Halo, pomocy?

wieczność

…niczym nieskończone ujmowanie w palce tkaniny i puszczanie jej swobodnie

głos 1

wtedy, wtedy

wieczność

westchnieniem znużenia wieczność pofałdowała całą swoją materię lekkim wiatrem, a wraz z nim po raz pierwszy przeniknął do niej fragment próżni

głos 1

dźwięk

głos 2

coś słyszę! to było… ą czk czk, ą czk czk! nie, nie, to absurd, nic nie słyszę, tylko skąd dobiega Ą CZK CZK, Ą CZK CZK!

głos 1

tak więc można powiedzieć, że zaczyna się coś naprawdę, choć ze znaczną powolnością, wydarzać

głos 2

bardzo… bardzo boli mnie głowa

próżnia

kiedy wieczność syciła się swoją samoświadomością i pogrążała w coraz większym bezruchu, próżnia nie próżnowała

wieczność

z wibracji, której wieczność tak się bała, próżnia zaczęła wytwarzać dźwięki, melodie, potem słowa

głos 1

samoświadomością próżni była więc możliwość wyłonienia się z niej czegoś, co ma siłę kreacji

głos 2

światło, wibracja, aktywność

próżnia

w końcu wytworzyłam sobie oczy patrzące na tworzenie i wyłanianie, a gdy nic nie dało się już wytworzyć, spojrzałam na wieczność

PANIE DOKTORZE, CHCĘ ZAPRZESTANIA FARMAKOTERAPII

Monika

spoglądamy w człowieka, którym jesteśmy, ale tylko przez chwilę. Potem wracamy do codzienności, do zmywania naczyń, do rozmów z przyjaciółmi, robienia zakupów i machinalnej pracy. Spoglądamy tylko chwilę w lustro, bo też nie sposób patrzeć w nie cały czas. A nawet wtedy trudno uchwycić, kto tak naprawdę w nie zerka. Kto uważa, że samoświadomość pozwala się określić, niech uważnie przyjrzy się odbiciu w posrebrzanym szkle. Czujność spojrzenia obnaża różnorodność detali i wiąże je z przypisywanymi cechami pozafizycznymi. W jaki sposób je scalamy?

głos 2

jedno oko, drugie. Nos, policzki. Moja twarz. Składa się głównie z oczu, które umożliwiają mi obserwację. Drugie miejsce w hierarchii zajmuje otwór gębowy z właściwościami aparatu mowy, służący do wymiany myśli. Zaczerpniętych głównie z rzeczy zaabsorbowanych przez słuch, a więc słuch zajmuje u mnie trzecie miejsce. Znaczy się uszy. Nos. Czasem chłonący zapachy, głównie pracujący z oddechem, który podtrzymuje moje życie. Nieobecny, choć widzialny przewodnik. Broda i policzki – budują twarz. Czaszka ją buduje, tak właściwie. Jest jeszcze kręgosłup i tak dalej, ale to mnie już nie obchodzi. Moje ciało jest funkcjonalne. Moje ciało jest widzialną manifestacją człowieka, którym jestem. Moje ciało jest gwarancją mojego istnienia. Może tyle by wystarczyło

głos 3

bardzo dobrze, ale niewystarczająco

głos 2

to o co chodzi?

głos 3

chodzi o człowieka, którym jesteś, powiedzmy: o tożsamość

głos 1

dobrze, zaczynam, choć wygląd tego świata sprawia kłopot w opisie. Jego dźwięk nie sprawia już aż takiego kłopotu. Świat ten bowiem najpierw dźwięczał, kiedy ON, pozbawiony na chwilę palców…

lekarz

nie będę tego wpisywać w system, pacjentka nie nadaje się jeszcze do…

głos 1

…kiedy on kiwał czaszką z niedowierzaniem. Czaszką, bo dźwięki były jego pomysłem. Zaczerpnął je ze szczątków rozmów próżni i wieczności, które zdołały się zachować w przestrzeni kosmicznej

lekarz

trzeba zwiększyć dawkę haloperidolu

głos 1

ON zachłysnął się swoim spojrzeniem

głos 2

kontynuuj

głos 1

najpierw był więc dźwięk, „fiuuuuuu” i „bździuuuuuu” i ich nieskończone kombinacje. Czaszka zaczęła się trząść z przerażeniem

lekarz

pacjentka halucynuje, zanim zwiększymy haloperidol trzeba zapiąć w pasy, na razie z pewnością sprawia jeszcze zagrożenie

głos 1

dźwięki objawiły swoją naturę wyglądową. Każda kombinacja jest jakąś upostaciowioną istotą zbudowaną ze szczątków

lekarz

będę potrzebował pomocy ratowników medycznych, proszę pomóc mi ją przypiąć

głos 1

istoty te szukały się wzajemnie, wypełniając każdy dostępny wymiar przestrzeni kosmicznej. Nieskończoność istot i wariacji dźwięków nie powodowała jednak nieskończoności wariantów poszukiwań. Istoty szukały odpowiadającej sobie wibracji dźwiękowej, a gdy była ona najbliżej „fiuuuuuu” i odpowiadającego mu „bździuuuuuu”, następowało samozniszczenie połączonych istot i stworzenie nowego wariantu poszukującej odpowiedzi wibracji. Stwarzanie i niszczenie w każdym wymiarze nieskończoności, w każdej ze chwil i przez wieczność

głos 2

oddycham bardzo w powoli

głos 3

zapinają mnie w pasy

głos 1

czaszka próbuje oderwać się od kręgosłupa, tak przeraża ją to, co widzą JEGO oczy. Oczy powoli migoczą powiekami

głos 2

czy to są moje oczy?

głos 3

to są moje oczy

głos 1

i wtedy pojawia się ekran. Wizja skończyła się. Właściwy ekran wypełniają po brzegi powoli porządkujące się cyfry, a ON odzyskuje palce. Chwilę gładził nimi po klawiaturze, aż odkrył, że pod rzędami cyfr znajdują się nieoczekiwanie rzędy liter

lekarz

proszę jej podać ten zastrzyk

głos 1

na które opada powoli kawałek czerwonej nici. Powtarzam: na rzędy klawiaturowych liter opada kawałek czerwonej, wełniano-jedwabnej nici

głos 2

ukłuli mnie

głos 3

zasypiam

WYJŚCIE

pacjentka

przebudzenie w szpitalu nastąpiło po dwóch tygodniach, które już bezpowrotnie zniknęły z pamięci. To, co się wtedy działo, pamiętają niektórzy pacjenci. Jest także zapisane w historii choroby. Po śpiączce świadomości pacjentowi trudno sobie przypomnieć cokolwiek. Wieczorem podają lek, po którym łatwo zasnąć. Dozują go w coraz mniejszej dawce. Ma on doprowadzić do wycofania się urojeń, które rzeczywiście powoli ustępują. Tym, co pozostaje, są szczątki pamięci i wstyd. Na sali jest sześć łóżek. Niektórzy pacjenci zalegają na nich, gapiąc się w sufit, inni przeżywają swoje stresy chrapiąc za dnia i w nocy. U mnie to przemija, ale nie jestem jeszcze zdrowa. Pamięć splątała się z urojeniami – trochę łatwiej dzięki temu zapomnieć o trudnych przeżyciach, ale wstyd nie chce się wycofać. Przychodzą do mnie na oddział goście. Z niektórych rozmów nie pamiętam nic, w innych próbuję robić dobrą minę do złej gry: opowiadam o sobie, jakbym już z tego wszystkiego wyszła. Jak by już było po wszystkim: cokolwiek to znaczy. Zaczynam czuć, że to, co we mnie powstało, było nadzieją na lepszy los. Nadzieją na uciszenie głosu, który powtarzał ciągle:

głos 1

„jesteś idiotką”, „nic nie rozumiesz”

pacjentka

trudno się skupić na terapii

głos 2

łatwo na marzeniach i fantazjach

pacjentka

jest mi wśród nich przyjemnie, otulają mnie, jak puchowa kołdra. Powoli wraca zwykły świat. Co kilka dni robimy z pacjentami szarlotkę. Rozmawiamy przy papierosie o nędzy naszego losu. Do niektórych goście nie przychodzą w ogóle

głos 3

postępu w zmaganiu się potencji z jej urzeczywistnieniem dokonujemy zazwyczaj powoli, a jeśli uda nam się wykonać nagle spektakularny sus, może ujawnić się większa skala możliwości istnienia. Dopóki nie nastąpi cios, a następuje on zazwyczaj w tym samym momencie. Ciosem jest uświadomienie sobie, że w skali ogólnej nasz krok był w istocie maleńki. To moment walki, w którym następuje śmiertelny uścisk dwóch mocarzy. Stare umiera a to, co się rodzi, jest już zupełnie nową tożsamością

głos 1

skąd ta pewność?

głos 2

gdyby tak było, nowa tożsamość mogłaby do czegoś doprowadzić. A jednak wracasz, wiem to, wciąż wracasz do szpitala. Który to już pobyt…?

Monika

piąty…

głos 3

to nie ma znaczenia, przecież wraca się w ten sam świat

głos 1

ale ten świat nie jest przemieniony?

głos 2

niby czym przemieniony? Jakie znaczenie ma projekcja jednostki…

głos 1

cóż za fałsz, psychologiczne terminy próbują przykryć niewiedzę na podstawowe tematy.

głos 2

wiemy chociaż, jakie?

głos 3

uniwersalne. Te problemy są uniwersalne. Dochodzi do nich wszystko to, co zawiera zbiór „choroba” oraz zbiór „psychika”, a zatem i zbiory „medycyna” czy „filozofia” oraz wiele, wiele innych

głos 2

te problemy są więc totalne

głos 1

i wszechogarniające

Monika

Wreszcie minęły. Po trzech miesiącach dostaję wypis, pakuję torbę i wracam do mieszkania. Letnie słońce w przesycie, jakby to były jego ostatnie dni, gdy oświetla Ziemię. Niektóre liście już straciły chlorofil. Cudownie smakuje pierwszy papieros na wolności, pierwsza zrobiona w domu kawa. Czerpię z tych olśnień, nie zdając sobie sprawy, że są jednorazowe. Może na tym polega ich sens. Sąsiedzi pytają, jak zdrowie, no tak, no tak, wszystko o mnie wiedzą. Jeszcze mnie to nie obchodzi. Pani w piekarni miła jak zwykle. Wkrótce odejdzie na emeryturę, ale jeszcze nie teraz. Głosy przestały mnie prześladować. Jest cudownie, sycę się powietrzem, obmywającą mnie wodą, ogniem pod gotowanym jedzeniem. Stąpam po ziemi lekko. Przyjaciele, cóż, zostali najwierniejsi. Kilka nowych kontaktów ze szpitala, cieszę się nimi jak nigdy. Zrozumiałam, co nas łączy. Głosy. Głosy cichną, nie ma głosów, teraz są z powrotem leki. Żyję tak miesiąc, potem próbuję się zabić. Żyję tak drugi. Potem druga próba, trochę smutniejsza, bo też nie wyszła. Robię okropne rzeczy, znów biegam w malignie, biorę jakieś kredyty. Udaje mi się to w miarę tuszować. Tak, w tym mam wprawę. A potem w to puste życie znów zagląda wieczność. Ta, która nie jest śmiercią. Czy jest życiem? Nie, nim też raczej nie jest. Lekarka wysyła mnie na oddział dzienny. Zdarza się.

ZAŚWIATY

duch Babci

Mi to najbardziej zależało, żeby Monika znalazła pracę. Taką przyzwoitą. Już nawet nie męża. Widziałam, jak robiło jej się słabo, kiedy próbowałam o tym mówić.

duch Matki

Patrzę na nią cały czas. Od kiedy wróciłyśmy do gwiazd, o niczym innym nie mogę przestać myśleć. Moje biedne dziecko. Zawsze była niebieskim ptakiem. Bez planów na przyszłość. I jak widzę, jak próbuje sobie radzić… przeraża mnie to, mamiku.

duch Babci

Co masz na myśli?

duch Matki

Ostatnio poszła po rentę, wiesz? I najbardziej zniesmaczyło ją, że na badaniu komisyjnym musiała chodzić na palcach po sali. W samych majtkach.

duch Babci

Bój się Boga! Hehe, zostało mi to powiedzonko… nieważne. Może Monika woli, no wiesz, może ona woli kobiety?

duch Matki

Nie o tym rozmawiamy, chociaż też myślę czasem o jej przyszłości… pod tym kątem. Ale Monika wielu rzeczy chyba jeszcze nie wie. Ciężko jej będzie z tą pracą, skoro wymyśliła sobie teraz, że będzie pisać.

duch Babci

Ale co pisać?!

duch Matki

Różne rzeczy pisze, teraz chyba jakiś scenariusz. Z daleka widzę tylko, że jest jakby podział na role.

duch Babci

Nie myślałaś Ewuniu, że to będzie inaczej? Dobry Boże, ja wszystko to sobie inaczej wyobrażałam.

duch Matki

Monikę?

duch Babci

Niekoniecznie. To tu, gdzie się plątamy. Zimno tu jakoś, i nieciekawie.

duch Matki

Tak, ja też w wiele rzeczy wierzyłam. Przede wszystkim zastanawiam się… nie obrazisz się mamiku, prawda?

duch Babci

Za cóż, dziecko, miałabym się obrażać. Zresztą równie dobrze możemy siedzieć tu całą wieczność. Miałabym wtedy dużo czasu na przemyślenia. Nie, nie obrażę się.

duch Matki

Zastanawiałam się więc , dlaczego ty i ja. Gdzie jest tatuś, gdzie są moje siostry.

duch Babci

Wiesz, Ewuniu, ja myślę, że my jesteśmy tak trochę w gwiazdach, a trochę w pamięci Moniki. I dlatego jesteśmy tu we dwie.

duch Matki

No to mamo zrób mi trochę miejsca! Nie tylko tu ciemno, ale strasznie się rozpychasz.

duch Babci

Przepraszam… no, ale przecież nie ma za co. To chyba nieistotne, znów. Może Monika pisze scenariusz, żeby zapewnić nam pamięć, pomyślałaś o tym?

duch Matki

Kto jej tam został na Ziemi? No, no, widzę, że dużo ma przyjaciół. Rodzina teeeeż, jest… jest ta druga Babcia…

duch Babci

Ciiiiszej, ja myślę, że ona może nas słyszeć.

duch Matki

Babcia?

duch Babci

Coś ci się, Ewuniu, wszystko dziś plącze. Monika. Słyszy nas tam gdzieś, w tym jej teraz.

duch Matki

Ale jak to, myślałam, że nas wymyśla.

duch Babci

Ewuniu, przecież jesteś jej matką.

duch Matki

No tak, a ty moją.

duch Babci

No więc mamy takie połączenie, taką kosmiczną pępowinę.

duch Matki

Tak? Pępowinę? Jakieś światy równoległe? Boję się, że jak ludzie się o tym dowiedzą, Monika wyląduje na resztę życia na oddziale zamkniętym.

duch Babci

Widać, że żyłaś na Ziemi krócej ode mnie… ona ma teraz depresję, to myśli trzeźwo.

duch Matki

Moment, co za depresja?

duch Babci

Depresja kochanie, nie wiem, dlaczego. Może czasy trudne. Nie tylko dla niej zresztą.

duch Matki

Ale myślałam, że Monika ma schizofrenię nie depresję.

duch Babci

No depresja, to taki… taki, taki… trudny chyba stan.

duch Matki

Mamo…

duch Babci

Próbuję coś wymyślić. Coś mi to przypomina, moje ostatnie lata życia chyba. Wnuczka mi mówi, babciu, masz depresję. Ale mi było wszystko jedno. Nie miałam już bliskich. Wnuczka kochana, ale jak zrozumie mój ból?

duch Matki

Ja teraz widzę, że ona niesie ten ból, który jej zostawiłyśmy. I chyba dlatego nie chce go przekazywać dalej. Rozmawiała z przewoźnikiem.

duch Babci

Rozmawiała z przewoźnikiem?!

duch Matki

Tak, tak…

duch Babci

Skąd ona go wzięła?

duch Matki

Nie wiem, może z Hadesu, może bardzo uwierzyła w tę książkę Kazuo Ishiguro, co ją przeczytała po ocknięciu się ze szpitalnej… psychozy.

duch Babci

A tak, tak. Cóż więc z przewoźnikiem?

duch Matki

To było za drugim razem, kiedy myślała, że to ten czas. I tak go do siebie przyciągała, że w końcu prawie… no i miała rodzaj wizji. Trochę to zbyt prywatne…

duch Babci

A my co, my nie jesteśmy może prywatne?

duch Matki

Ktoś tam był, kogo wtedy kochała.

duch Babci

I kto to był? Mężczyzna? Przyzwoity?

duch Matki

Gej.

duch Babci

Bój się Boga!

duch Matki

Spokojnie, wiedziała już, że to niemożliwe. Ale jakby był tam w zaświatach, i dotarli na wyspę Nienarodzonych Dzieci. Nie nie, coś mylę, po prostu wtedy się pojawił. Mężczyzna, ale to potem. Żebym się teraz nie pomyliła. Najpierw przewoźnik, no tak.

WYSPA

przewoźnik

Co tu robisz w tak młodym wieku przed ostatnią bramą?

Monika

Zużyłam swój czas na Ziemi i nic więcej mi nie zostało.

przewoźnik

Jesteś pewna?

Monika

Tak.

przewoźnik

Nie będę z tobą dyskutował, to nie jest moja rola. Ale czy przyprowadziłaś ze sobą pamięć ostatnio kochanego człowieka?

Monika

tak

przewoźnik

I jesteś pewna, że ta osoba wyraża zgodę na twoją śmierć?

Monika

tak

przewoźnik

Widzę dużo buty w tej odpowiedzi. Ale jesteś jeszcze młoda, więc pozwalam ci przemyśleć ją i odpowiedzieć jeszcze raz. A teraz przedstawię warunki, na których możesz tu wejść. Nie, nie, jeszcze parę pytań. Tym razem proszę o krótkie odpowiedzi, potem wrócimy do poprzedniej. Więc, czy jest na Ziemi ktoś, kto cię kocha?

Monika

Nie.

przewoźnik

Jeśli jesteś pewna… a czy ty jesteś zdolna kogoś pokochać?

Monika

Już nie… to znaczy tak.

przewoźnik

Splątana odpowiedź, ufam tej drugiej części. Kogo mogłabyś pokochać?

Monika

Może moje dzieci, tak, moje dzieci, na pewno.

przewoźnik

Komplikujesz, ale będę pomagać. Z kim chcesz mieć dzieci, skoro nikt cię nie kocha? Czy może chcesz mieć dzieci, żeby kogoś kochać…? Widzę, że już udzieliłaś sobie właściwej odpowiedzi. Pokażę ci coś teraz, popatrz. Stoimy przed ostatnią bramą, ale spójrz na wyspę obok. Co tam widzisz?

Monika

Gromadę dzieci, w różnym wieku.

przewoźnik

jakie ci się wydają?

Monika

Trudno powiedzieć.

przewoźnik

No, no, przecież nie chodzi o ocenianie. Zresztą to już ostatnia brama, walczysz o życie. Tu przyjmuję tylko szczere odpowiedzi.

Monika

Te dzieci są niezaopiekowane.

przewoźnik

Słucham? Właśnie. Prawidłowo. Jeszcze chwila a zleciałabyś do Hadesu. Mówię całkiem poważnie. Dopowiem, bo widzę, że tracisz siły. Są niezaopiekowane, ponieważ nikt ich tak naprawdę nigdy nie chciał. Urodziły się, żeby służyć cudzym celom. Potem zostały porzucone na pastwę losu. Może ci się wydawać, że też jesteś takim dzieckiem, i będzie to całkiem trafna obserwacja. Zwróć uwagę na to, że jesteśmy już w zaświatach. Tu możesz przybrać dowolną formę i stać się z trzydziestolatki odrzuconą przez rodzica pięciolatką. Zostać przed bramą na zawsze. Czy jesteś pewna, że nikt cię nie kocha?

Monika

Ja, ja…

przewoźnik

Ty, ty…

Monika

Ja…

przewoźnik

Ty…

Monika

Nie chcę umrzeć, ale co mi po takim życiu.

przewoźnik

Wracaj. Do jasnej anielki, wracaj na Ziemię natychmiast. Wróć tu dopiero, kiedy wszystko przemyślisz.

———

duch Babci

Wróciła?

duch Matki

Co ty tam szepcesz?

duch Babci

Grzeczniej, Ewuniu, na litość boską. Pytam, czy wróciła.

duch Matki

Tak, wróciła. I oby nie dotarła do nas za szybko, bo ma naprawdę mnóstwo do przerobienia.

MY TO MIŁOŚĆ

alchemik

Wszystkie składniki warzą się już w kotle, za chwilę przyjdzie czeladnik. Czy jestem gotów przekazać mu sekret kamienia filozoficznego, który tak długo próbowałem odkryć? On wydaje się wciąż wierzyć, że dzieli nas tylko krok od nieśmiertelności, mądrości i bogactwa przewyższającego wszystko na świecie. Czy powiedzieć mu, że nieważne, ile się wpatrywać w słońce, oświecenie nie nadejdzie, a wiatr, który podczas tej medytacji trąci nasze ramię przypominając o przelotności życia, orzeźwiając i pchając ku działaniom być może nie celowym, lecz wietrznie ulotnym, a jednak… Czy jestem gotów powiedzieć mu, że urok życia to ten wiatr właśnie, który pcha nas tu i tam, bardziej przypominając żywe serce niż Słońce? Nie da wiary. Wciąż mu w głowie majestatyczne okrążanie Słońca wokół Ziemi i metaforę tę zrozumie opacznie. Tymczasem my, w środku tego ponurego świata, ruszamy się przecież czas cały, niesieni wichrem przenajszczerszym, orbitując wokół oświecenia Słońca, które na zawsze jest nam niedostępne. Może jednak gdybym zdołał zatrzymać Księżyc… Ale oto słyszę śpiew, cenniejszy niż moje złoto i ten parszywy kamień! Wyjść muszę i podążać za śpiewem mojej mandragory, bo to ona musiała rozkwitnąć nocy dzisiejszej, to jej zawołanie słyszę…

mandragora

Czekam ciebie.

alchemik

Idę! Pędzę! Na skrzydłach najszybszego wichru lecę nad szczerym polem!

mandragora

Czekam ciebie.

alchemik

Aby zdążyć, przekroczę ten wzburzony strumień!

mandragora

Czekam ciebie.

alchemik

Zbiegam z góry, którą przed chwilą w trudzie zdobyłem.

mandragora

Czekam ciebie.

alchemik

Widzę światło w tych ruinach… rozpalili ogień… obyś była tam jeszcze!

mandragora

Czekam Ciebie, całkiem blisko jesteś, ale stój

alchemik

Moja jesteś!!!

mandragora

Powiedziałam stój, zatrzymaj się.

alchemik

A po co cię hodowałem, jak myślisz? Moją i moją jesteś tylko. Chowasz się pod ziemią na razie. Ale to ja wyciągnę cię z tej ziemi. Umilkł twój śpiew… Przyszedł mój moment. I nie martw się o swój los, lekarstwo rozdzielę na całą wieś, może i na te wokół. Rosłaś aby leczyć, kropiłem cię wodą święconą, użyźniałem ziemię. Teraz widzę te kilka złotych płatków, a gdy ziemię rozgarnę, nie zaśpiewasz już nigdy, za to rozśpiewa się cała wieś. Kwiatem będziesz dla tej wsi… ale co to? Dlaczego twój korzeń taki długi, czym są te młócące wokół ramiona?

mandragora

Bo jestem kobietą. Weź, przesuń się trochę, nie dam rady wyleźć z tej nory. Dobra. Teraz słuchaj. Przestań mnie denerwować tą siecią, z łatwością mogę ci ją wyjąć z rąk, o i popatrz. Wiedz, że teraz będziesz już milczał, bo jak robi mi się przykro, to samorzutnie zaklęciowa jestem, to znaczy nie muszę nic mówić, a ty i tak będziesz już tu stał jak kamień, aż jakiś, powiedzmy, powiew, nie rozkruszy twojego skamieniałego serca i nie nada ci z powrotem zdolności mowy. Więc teraz: ja mówię, ty słuchasz.

alchemik

…

mandragora

Nie pamiętasz mnie, no nie? W sumie tego się spodziewałam. To już raz, dwa… siódme wcielenie. Dobra, raz mnie poznałeś. Pamiętasz? Jasne, że nie. Byłeś wtedy gejszą, ja samurajem. Raz, tylko raz, zamieniliśmy się płcią. Ale ukradłeś wtedy moją świadomość, na co nie wyraziłam zgody. Zaraz ci powiem, jak to szło, ale na razie o naszym najkrótszym spotkaniu. Ja, samuraj, od razu wyznałem ci miłość, a ty co. „Kochasz mnie, a mnie nie pamiętasz”. I od razu popełniłem seppuku. Fajnie było? Pewnie, że nie. Pechowo wybrałeś wcielenie gejszy, życie dla innych. Więc było źle dla obojga. Wspięłam się potem po kosmicznej pępowinie do miejsca, gdzie żyją duchy. I czekałam. Na ciebie, oczywiście, aż skonałeś – nie będę przypominać okoliczności – i wymyślałam plan. Miałeś być alchemikiem, to akurat wyszło. Miałeś mnie hodować troskliwie, to też się nawet udało. Resztę pozostawiłam tobie, z jednym wyjątkiem. Chciałam być przez ciebie kochaną. Usłyszeć, dlaczego mnie pragniesz. Dlaczego, po tylu trudnych wcieleniach na Ziemi i poza nią, nie możemy stworzyć tego idealnego, w którym będzie między nami rzeczywista miłość.

alchemik

Ok, powiem ci coś.

mandragora

Jakim cudem?

alchemik

Chyba znów ci się zrobiło przykro.

mandragora

No tak, to mogło samorzutnie cofnąć zaklęcie.

alchemik

Przestań z tymi szafażami.

mandragora

Aha, przypomniałeś sobie siedem wcieleń?

alchemik

Tak, i powiem ci, że jeśli nie przestaniesz kombinować, to widzimy się ostatni raz.

mandragora

Żartujesz?

alchemik

Serio mówię, mam dość. I to nie dlatego, że chcę kogoś innego, ale po prostu chcę czegoś innego, rozumiesz?

mandragora

Ale przecież w tym celu to wszystko wymyślam! Nowe wcielenia, różne światy!

alchemik

No sorry, ale alchemik i mandragora? Już lepszym pomysłem była wiedźma i wilkołak. Była lepsza zabawa. Przestań się rumienić, przestań!! Powiem ci, o co chodzi. Teraz to odkryłem. Może to faktycznie nie był głupi pomysł z alchemikiem, ale bardzo głupi z mandragorą.

mandragora

Dlaczego?

alchemik

Alchemik – odkrywa, że nieśmiertelność nie istnieje, złoto to marność a miłość przemija. Mandragora – wie to wszystko od początku, ale całują się, jest ten twój lekki wicherek…

mandragora

Podobał ci się ten pomysł!

alchemik

…jest ten twój lekki wicherek i nagle o, znów jest miłość. Miałaś jakiś plan na to, co dalej?

mandragora

No tak, że chodzimy po świecie i ty opowiadasz, czym jest miłość.

alchemik

Dlaczego ja?

mandragora

Bo jesteś alchemikiem!

alchemik

A jaki świat stworzyłaś dla siebie? Bardzo nieżyczliwy. Przedmiotowo-wyglądowy, tak bym go określił. Jesteś teraz, cóż, piękna, ale to wszystko.

mandragora

Spoko, fajnie, rozumiem, masz lepszy plan, akurat w to uwierzę.

alchemik

Bądź dostojna choć na chwilę, proszę. Albo dostateczna, dostępna… Dobra, nie śmiej się, słowa mi się pomieszały. Tak się zdarza, jak się człowiek denerwuje. I nie udawaj, że nie wiesz.

mandragora

Plan.

alchemik

Tak, plan. No to zostawiamy świat. On będzie kompilacją różnych światów. Bo pewnie nie chce ci się już tworzyć nowego? No właśnie, a ja już mam dosyć konstruowania. Jak zamieniliśmy się rolami, było dość tragicznie, nie mówię o tej gejszy, choć tam też się popsuło. Nieważne, nie będę tego wspominał, bo to naprawdę była gruba pomyłka.

mandragora

Teraz jestem szczupła…

alchemik

Ale też za ładna.

mandragora

Jak to za ładna?!

alchemik

no błagam. Poza tym przepraszam, ale wyhodowałaś sobie ciało nastolatki, a ja zdziadziałem w tym czasie kompletnie. Wiesz ile mam lat? Prawie 90. Ja sobie tego nie wyobrażam.

mandragora

Dobra, plan.

alchemik

Ok, właśnie próbuję do tego dążyć, tylko ciągle przerywasz. Bierzemy świat. Jest ta Ziemia, bo jest ładna, naprawdę pięknie to stworzyłaś. Planety mi się też podobają i dzięki za pomysł z księżycem, choć nie myślałem, że kiedykolwiek może wyjść coś dobrego, jak ty podpowiadasz.

mandragora

Przed chwilą chciałeś, żebym rozśpiewała całą wieś.

alchemik

Słuchaj, wiem, że też robię wtręty, ale musimy się skupić. Weź przynajmniej tę sieć i zarzuć sobie na ramiona, bo jestem mimo wszystko dość skrępowany.

mandragora

Przepraszam.

alchemik

Nie szkodzi. Teraz ładniej wyglądasz. Trochę jak młoda Beyonce.

mandragora

To dopiero następny eon…

alchemik

Właśnie! Wracając do eonów! Mam plan, ale mam plan, ucieszysz się. Nawet nie wiesz, kiedy go wymyśliłem, co?

mandragora

kiedy siedziałam w jądrze Ziemi i rodziłam planetę.

alchemik

Skąd wiedziałaś?

mandragora

Sapałeś tak głośno i co chwilę wykrzykiwałeś „ale mam plan, ucieszysz się”. Niektóre z pomysłów były tak beznadziejne, że musiałam skorzystać z innych, żeby ten plan faktycznie mógł wyjść.

alchemik

Co masz na myśli?

mandragora

Na przykład: świadomość dla człekokształtnych. Jak ty to sobie wyobrażałeś? Że usłyszą głos Boga i co, staną się świadomi?

alchemik

Nie, no…

mandragora

Dlatego właśnie stworzyłam grzyby halucynogenne. Ktoś tam je zjadł, i po latach, po latach, nagle! Homo Sapiens.

alchemik

Znasz cały plan?

mandragora

Plan znam, ale wiele rzeczy jeszcze nie powstało.

alchemik

Co nie powstało?

mandragora

Bóg to był super pomysł. Chwila, kiedy rodzi się po tej naszej fuzji próżni i wieczności…

alchemik

Pamiętasz? Ale super!

mandragora

Tylko potem, jak wymyśliłam księżyc i tak ci się spodobał, że siedzieliśmy tam aż zziębłam do szpiku kości…

alchemik

Wymyślałem wtedy religie!

mandragora

No właśnie, z moich marzeń o cieple słońca.

alchemik

Uważam, że religie naprawdę ludziom pomagają.

mandragora

Tak? A kiedy co innego obiecałeś Żydom, a co innego katolikom? Albo jak kłóciliśmy się co do islamu tak mocno, że zapomnieliśmy, że to się tworzy na bieżąco, i spadła wtedy bomba na Hiroszimę?

alchemik

Czekaj, czekaj. Jak to tworzy się na bieżąco?

mandragora

Przecież to był twój pomysł?

alchemik

Chyba nie?

mandragora

Razem to wymyśliliśmy?

alchemik

No nie sadzę…

mandragora

Ja myślę, o naszym spotkaniu w świecie, w którym możemy się pokochać.

alchemik

To kiedy to spotkanie, bo tak bardzo ciebie czekam?

mandragora

I ja ciebie. Ale uzgodniliśmy. Ty i ja, we wszystkich istotach czujących. Spotkamy się, kiedyś, i będziemy tworzyć wspólnie miłość. Ale jako wszyscy zdolni do miłości.

alchemik

Jako wszyscy razem i każdy z osobna?

mandragora

Jako wszyscy razem i każdy z osobna.

alchemik

Czyli staniemy się miłością.

mandragora

Tylko w ten sposób.

alchemik

Staje się to możliwe.

EPILOG. SPACER NASŁONECZNIONYM BULWAREM

czyjś głos, w sumie nieważne, czyj – ale jednak Moniki

samotnie wędrują moje stopy po nasłonecznionym bulwarze

stopa lewa

dotykam

stopa prawa

betonu

stopa lewa

lepkiego

stopa prawa

asfaltu

mewy

latamy

gołębie

gruchamy

słońce

(świeci: jeszcze – bo istnieje jeszcze jako gwiazda, i już – bo dopiero zaczął się dzień)

przechodnie

(nie ma ich)

ławka

(zachęca do spoczynku)

lekka bryza

(wieje)

Monika

linia to nieskończony zbiór punktów. Czas, droga, ruch – niezliczona ilość punktów spoczynku. Pięć pięter ego tworzy egobudowlę, dostrzegalną tylko w ciszy, nadbudowaną na fragmencie tej linii, a może po prostu jest to kosmiczny zapis jakiejś galaktyki, jakiegoś małego świata w lub poza Drogą Mleczną. Linia ta to duchowość i tylko ona może stać się parterem budowli. Linia druga, zdrowie, to konieczne do przejścia warunki zrozumienia… intelektu, który jest kolejnym piętrem egobudowli. Emocji uczą nas relacje społeczne, a gdy zrozumiemy ich ważność i doznamy nimi przesytu, budzimy swoją seksualność, a więc wyłania się kolejne piętro. Następnym, i w odbytym tu spacerze przez pewną historię – ostatnim piętrem, jest relacyjność i dopiero wtedy mamy

(pstryk) (ego)